NAMASTE

Oldukca uzun sayilabilecek bir aradan sonra tekrar merhaba. Yaklasik 2 yil olmus yazmayali. Bu surecte aslinda gezdim ama hem yazmaya firsat olmadi hem de yazacak kadar ilginc yerler degildi benim icin. Ancak, takipcilerim sagolsun hep tesvik ettiler.

En sonunda yazmaya deger Nepal’e gittim.

Hikaye soyle basladi.

Bizim buralarda tatil cok ve benim hayalim hepsinde bir yerlere gitmek.

Boyle nereye gideyim diye arastirdigim bir donemde okul email adresime bir mesaj geldi. Bir grup ogretmen bayan “Paskalya tatilinde Nepal’e gidiyoruz. Bize katilirmisiniz?’’ diyorlardi.

 Okuldan baska arkadaslara da bu mail gelmis. Baska okullara da gondermisler. Tanisinca ogrendim, gonderilen o kadar kisi arasindan bir tek ben donus yapmisim.

Aslinda Nepal seyahat onceliklerim arasinda bir yer degildi. Asya’ya gitmek istiyordum ama daha cok Filipinler, Vietnam, Kambocya, Laos, Buthan, Mynanmar oncelikliydi benim icin. Biraz yesil, doga filan ariyordum sanirim. Nepali de daglik ve corak olarak hayal ediyordum. Okuldan giden kisilerle konustum. Cok guzel bir dogasi oldugunu ve kesinlikle gitmemi onerince ben de kesin kararimi verdim.

Nepal, butun dunyadan vize istiyor. Ancak, bazi mimli ulkelerin disinda, ulkeye giriste vize alinabiliyor. Ben yine de emin olmak icin Katar’daki buyukelciliklerine 2 kez mail attim, birkac kez telefon ettim ama maalesef hic bir cevap alamadim. Oyle olunca da Elcilik sayfalarindaki ve bizim turu duzenleyenlerden edindigim bilgiler ile yetinmek zorunda kaldim.  Ancak, bu bana epey heyecana neden oldu. Soyleki, yola cikmadan onceki gece bu durum kafama takildi insallah ucaga biniste bir problem olmaz dedim. Ve maalesef hic uyuyamadim.

Ve gercekten de oldu.

Check in sirasinda pasaportumu inceleyen gorevli vizemi sordu. Ben de kapida alacagimi soyledim. Hizlica islemi yaparken bir an durdu, ekranda yaziyi okumaya basladi. Okudukca, okudugunu anlayabilmek icin ekrana daha cok gomuldu. Ben de gorevlinin catik kaslarla gomuldugunu gordukce dayanamayip ne oluyor diye sormaya basladim, ben sordukca gorevli “’ bir dakika deyip ekrana daha cok gomuldu. Bir sure sonra isin icinden cikamadi ve birisini cagirdi ona danisti. Bu sefer birlikte benim duymayacagim sekilde mirildanarak ikisi birden ekrana gomulduler. Bu sinir bozucu manzara karsisinda  ben surekli olarak “Elcilikten kontrol ettim kapida vize alabiliyorum.” diyordum. Onlar da  “Yes Ma’m but we need to confirm it” deyip duruyorlardi. Bu durum bana bir omur gibi geldi. Sonunda orada bulunan daha da ust bir gorevliyi cagirdilar.

Bu sefer uc kisi kafalarini bilgisayar ekranina sokarcasina bakmaya basladilar. Neyseki, bu gorevli bir okuyusta anladi “go down, open that page” vs ile birkac dakikada olayi cozdu. Gidebilir dedi. Sorun suymus onceden vize alinmasi gereken ulkeler arasinda Turkiye’yi gormus ama bu gecici Turkiye pasaportu olanlaraymis. Bu geri zekali gorevli “gecici” ifadesine dikkat etmedigi icin Turk Pasaportuna vize gerekiyor  diye okumus. Tabiki bunu duyunca  dogru duzgun okumayip beni strese sokmaya haklarinin olmadigini soyleyip epey bir kizdim. Ama ne soylesek nafile hep ayni cevaplari aldim. “Yes Ma’m but we need to confirm it” Bunlar insani catlatirlar.

Bu gecis surecinde “omrumden omur gitti” sozunu bizzat yasadim.

Neyseki, sonraki asamalar hatta ulkeye giriste vize almam dahil inanilmaz kolay gecti. Katar’dan cikista artik egate uygulamasi ile epey kolay oldu.

 Nepal’e de alalade bir kagit doldurup 100 QR (100 TL) vererek kolayca  girebiliyorsunuz.

Ucagin inis sirasinda, yanimdaki Nepal’li genc telefon ile konusmaya basladi. Gozlerime inanamadim. Neden yapiyorsun bu sadece senin degil hepimizin riski deyip bir guzel azarladim. Asyalilarin en belirgin ozelligi olan surekli gulumseme ile “I’m sorry Ma’m” deyip durdu. Yuzlerde ayn gulumseme hic kizmama, ozur dileyip bildigini okuma. Insani catlatir bunlar.

Nepal’in baskenti Katmandu’ya indigimizde hafif esintili ilik bir hava karsiladi. Havaalani bizim eski anadolu otogarlarindan daha eski gorunumde. Her sey elle yapiliyor. Valizlerin gelisini epey bekledik. Bu arada birlikte seyahat ettigim arkadaslarimizla tanisma imkanim oldu. Birbirimizden habersiz dagitmak uzere kiyafet, kirtasiye getirmisiz. Grupta benim disimda herkes ayni okulda calisan insanlar olunca birbirlerini cok iyi taniyor. Bu onlarin birlikte yaptiklari 4. geziymis.

Son anda yolculuk yastigimi ucakta unuttugumu farkettim. Gorevliye soyleyince sagolsun cok ilgilendi ve telefon acip birinden istedi. Havaalani kucuk olunca 10 sonra yastik elimdeydi.

Havalanindan cikista da acayip bir kuyruk var. Ilerleyince anlasildi ki herkesin bavulu gercek sahibine ait mi diye kontrol ediliyor. Yine otomatik degil tabiki. Iki gorevli tek tek bavul numaralari ile bilet numaralarini kontrol ediyorlar. Insan ustu bir caba.

Disarda da bizi ciceklerle grup lideri karsiladi.