3)Londra Günleri

3)Londra Günleri

20 gün süren seyahatimi üç eşit parçaya böldüm. 1. Hafta Londra’da olacaktım. Londra’yı yalnız başıma, rutin olmayan yerleri gezerek, yaşayacaktım. 3. Hafta Kaan ile tekrar Londra’yı gezeceğim için bu hafta Kaan’ın ilgisini çekmeyecek yerleri gezmeyi planladım. 2. Hafta Athya ile ülkeyi baştan aşağı gezecektik. 3. Ve son hafta ise Kaan ile Londra , müzeler, müzikaller,Thames  filan ile klasik Londra turu yapacaktık.

İşte bu yazımın konusu tek başıma gezdiğim Londra.

Benim için çok hoş bir deneyim oldu. Açıkçası, Athya da dahil olmak üzere herkes ‘’aman dikkat et, suç oranı çok yüksektir bu şehrin özellikle de Metro geç saatlerde çok tehlikelidir’’ dediği için her ne kadar gerilsem de, kabıma sığamayıp cesaretimi toplayarak, ilk günden ‘’kendim gezecem’’ dedim. Neden; Birincisi, dünyanın merkezlerinden biri olan bu büyük şehirde yol bulma, keşfetmeyi deneyip kendi sınırlarımı görmek istedim. İkincisi, anladım ki ben en çok yalnız gezmeyi seviyorum. Gezerken kendi hedeflerim var, ibadet gibi onları yapmak bazen de kafama göre hayata takılmak istiyorum. Ya da yemek benim için çok önemli değil. Ancak çok özel şeyler bulursam zevkle vakit ayırıyorum. Kahve ritüellerim var. Ondan kesinlikle taviz vermiyorum filan. Bu istediğim şeyler yanımdakine saçma gelebilir. Dolayısı ile kimseye bir şey açıklamak zorunda kalmadan gezmek benim için en tatmin edici olanı. Benim gibi düşünmeyen birine, hatta yalnızlıktan hoşlanmayan birine bunları açıklamak zor. Ve yanımdakini mutsuz etmemek için kesinlikle çok uyumlu olmaya çalışıyorum ama bu seferde ben mutlu olmuyorum. Ama neyse ki bunu kırmadan başardığımı düşünüyorum.

 

İngiltere’de beni en çok ama en çok ne etkiledi diye soracak olursanız cevabım hazır. Yolların ters yön oluşu ve sağdan kullanılan arabalar. Hiç alışamadım. Bu konuda bu kadar rigid olduğumu hiç tahmin etmezdim. Bu ne demek? Son güne kadar oturmak için hep arabaların şoför tarafına yöneldim, arabanın içinde hep kendimi streste hissettim sanki ters yönde gidiyoruz da her an  biri bize çarpacakmış gibi. Karşıdan karşıya geçerken her an bir araba tarafından çarpılabilirdim çünkü hep ters tarafı kontrol ettim.  Yollarda yerlerde kocaman harflerle yazılmış ‘’sağa bak, sola bak veya her iki tarafa bak’’ gibi yazılar görüp gülmüştüm. İçimden ‘’bunlar yürüyen insanları salak mı zannediyorlar ‘’ diye. Demek’’ benim gibi salak olmayıp acemiler için yazılmış’’ dedim. 

Allahtan, trafik çok uygardı. Şoförler yol kenarında beklediğinizi görünce bile hemen duruyorlar. Düşünün Türkiye’yi kim geçecek yarışı vardır. O an biz bu yaşa şans eseri gelmişiz diye düşündüm.

 Aklıma çalıştığım okuldaki İngilizler geldi. Onlara kocaman bir ‘’BRAVO’’ dedim. Katar’a geldiklerinde hem soldan direksiyona , hem de Qatar’ın vahşi trafiğine alışmak zorundalar diye düşündüm. Katar’da kavşaklara daha yeni yeni ışık koymaya başladılar. Kural soldan gelene yol vermek. Ama Katar’lı , Arap ve Hintliler için farklı bakış açıları ile hayatlarında kural yoktur. Bu nedenle çok dikkatli olmak gerekiyor. 

İkinci etkilendiğim konu ise, trafiği, stresi ve kalabalıklığı ile LONDRA METRO’su oldu.  Planı o kadar meşhur ki  Tşört, bardak vs. gibi bilumum hediyelik üründe yer alıyor. Başta küçük bir açıklamadan sonra söktüm. Avucumun içi gibi denir ya o hale geldi benim için. Ancak çok pahalı. En kısa seyahat 2 £ civarında. Metroya çok para harcadık. Zaten Londra çok pahalı bir şehir.

Metro’nun bir diğer özelliği ise yoğunluğu. Ben oluk oluk diye tanımlıyorum. Her cins, din, renkten insan. Belki 70⁰ dik upuzun yürüyen merdivenden yukarı doğru çıkarken bir bakıyordum inanılmaz bir manzara. Kıyafetler en moderninden  en gelenekseline müthiş geniş bir spektrum sergiliyordu.  Ama hiç kimse kimseye yan gözle bile bakmıyor. Öncelikle herkes okuyor. Ne mi? E-booklar cok popüler, ipad ikinci sırada, sonra benim de kısa sürede müdavimi olduğum sanırım Belediye tarafından metroların girişine konulan bedava metro gazetesi  var ki şehirde ne olmuş bitmiş haberiniz oluyor, daha sonra kitap, dergi ne varsa okuyorlar. Kimse yan dönüp etrafta ne oluyor diye bakmıyor. Okumayan azınlıkta ilginç manzaralar gördüm. Makyaj yapanlar hem de gayet detaylı bir şekilde, meditasyon yapanlar ve uyuyanlar.

Metro’nun stresi hakikatten beni strese soktu. Gezimin en stresli boyutu idi. Sürekli anons var. ‘’Dikkatli olun, eşyalarınızı kollayın, şüpheli kişileri bildirin vs.’’ Sanırım 2007’ydi Londra metrosunda patlama olmuştu. Hatta benim de arada kullandığım istasyonda. Olimpiyatlar öncesi böyle bir dikkat çekmeden korkuyorlardı.

İlk gün gezim sırasında Royal Albert Hall’un önünde yaşlı bir beyefendi o akşam konser için biletini satıyordu. Hem de kolayca satmak için ucuza. Ama konser 7’de başlayacak ve ne zaman bitecek belli değil. İlk günün acemiliği ve Athya’nın benim için tedirgin olup defalarca araması nedeni ile cesaret edip alamadım. Çok pişman oldum sonradan. Böylece Royal Albert Hall konseri dinleyemeden geldim. Ama ikinci günden itibaren her akşam biraz daha geç gelmeye başladım.

Bir de sırt çantam oldukça ağırdı. Değişen hava koşullarına göre hazırdım, profesyonel kameramın ağırlığı ile birlikte yaklaşık 10kg.’ı buluyordu. Bu yükü stres ile taşımak olunca çok ciddi sırt ağrıları çektim. Omuzlarım çöktü desem yeridir. Türkiye’ye geldikten sonra bile uzunca bir süre gerginliğimi atamadım.

İngiltere’nin benim için bir ilginçliği günün akşam saat 9;30’a kadar havanın aydınlık olmasıydı. Bu bana dışarıda kaldığım süreyi uzatmak açısından avantaj getirdi. 3. Haftada kuzeye gittiğimizde bu aydınlığın gecenin 11- 12’sine değin olduğunu görünce hayretimiz bir kat daha arttı. Hemen bulunduğumuz enlemi beyaz geceleri ile meşhur St. Petersburg ile karşılaştırdım. St. Petersburg 1-2 enlem kuzeyde gibi. Oranın aydınlığını hayal edemedim doğrusu. Görmek lazım.

 

Akşamın 9;30’a kadar uzaması bulunduğum süreye denk gelen Ramazan’da oruç tutma süresini oldukça etkiliyordu. İftar saat 9, sahur gece saat 2 olunca hakikatten Allah Müslümanların sabrını ve iradesini deniyor diye düşündüm. Athya ve ailesi çoluk çocuk  hiç hiç yüksünmeden tutuyorlardı .  Ama benim sevgili arkadaşım benimle olduğu günlerde tutmadı. Sonradan telafi ederim dedi.

 

Onun dışında Londra’nın diğer Avrupa şehirlerinden çok fazla farkı yok. Tipik, tarihine sahip çıkmış hatta bunu çok çok güzel pazarlayan bir şehir. Ama açıkçası çevre bilinci orta Avrupa ülkeleri gibi yüksek değildi. Daha pisti. Bana biraz İstanbul’u hatırlattı. Kendine has düzensizliğinin bir düzeni var gibiydi. Bunda Avrupa ülkelerine göre kalabalık nüfusunun etkisi büyüktür sanırım. Thames nehri beni hayrete düşürdü. O kadar pis ve bulanık. Bir zamanlar ki bizim Haliç gibi. Hiç yakıştıramadım. Hatta yaptığımız tekne turundan da pislik nedeni ile de hiç etkilenmedim.

 

Hoşuma giden ve değişik gelen bir özellik, insanlar meydanlarda, parklarda, bahçelerde bulunan en meşhur tarihi eserlere tırmanıp üzerlerinde oturuyorlardı. Benim gibi çimlere basılmaz kültürüyle büyüyen biri için ilginç bir deneyimdi ve bunu ben başka bir ülkede de görmemiştim.

 

Londra’yı işe gidiyormuşçasına gezdim. Athya, şaşırıyordu. Onlar sabahtan okullarına gidiyorlardı. Ben de onlarla kalkıp sabah 7’lerde yola düşüyordum. Ama dönüşte mesaiye kalır gibi 10-10,30 gibi geliyordum. Saatlerce yürüdüm. Hatta tırnağım düştü. Doha’da yürümeye alışkın değiliz. Ayak ağrısı, sırt çantamın ağırlığı ile birleşince ilk günler ağlayacak gibi oldum. Ama vazgeçmedim. Doha’daki parmak arası terlik versiyonundan dağ ayakkabısına geçmek çok acıklıydı. Ama her şeye rağmen direndim, pes etmedim. Kendimi ara ara ödüllendirdim. Sık sık kahve molaları verdim.  Hatta bir keresinde China Town’ı gezerken gördüğüm ilan üzerine dalıp ayak masajı yaptırdım ki bu benim için resmen dönüm noktası oldu. Bundan sonra ağrılarım azaldı. Sürdükleri yağlar bırakın ağrıdan eser bırakmayı resmen bana uçuyormusum duygusu verdi. Meğerse kız 2 yıl Çinde bir hastanede özel eğitim almış birisiymiş. Ayağınızın belirli noktalarına parmağı ile bastırarak verdiğiniz tepkiye göre hastalıklarınızı söylüyor. Doğru dürüst İngilizce bilmeyen Çinli bir kız. Muhteşem bir deneyimdi.

 

Kahve molarıma da bayılıyordum. Bu gezimde benim için en büyük değişiklik telefonumun internet bağlantısının verdiği tüm uygulamaları büyük bir zevkle kullanmaya başlamak oldu. Dolayısı ile FB mail,what’s up, skype  ile gezimi online izlenebilir hale getirdim. Yazdım, resim çekip ekledim, gönderdim. Bu kahve molaları işte bu işler için beni epey oyaladı. Vaktin nasıl geçtiğini anlamadım, hatta dış dünya ile ilişkimi kestim. Daha sonra 2. Hafta Athya ile yaptığımız kuzeye yolculukta hobimi ona da aşıladım. İkimizde yeni yetmeler gibiydik. Ellerimizde telefonlar. Yeni bir şey mi gördük, hemen resim çek yaz gönder, sonra yorumları bekle. Biz buna ‘’Teenager time’’ dedik. Bu konuda onunla çok iyi anlaştık. Aklı başında biri bu durumdan sıkılabilirdi ki ikimizin de gezi sırasında çok şükür aklımız başımızda değildi. İnanılmaz hoşlandık. Eğlendik. Tavsiye ederim. Bu arada gençleri çok anladık.

 

Londra dediğim gibi çok güzel pazarlanan bir şehir. İnanılmaz turist var. Bu durum Olimpiyatlar yaklaştıkça daha da arttı. Subjektif olarak  Avrupalılar daha çokmuş gibi geldi. Sonra Amerika.  Sonra İngiltere dil eğitimi okulları ile çok meşhur. Dolayısı ile öğrenci turist çoktu. Ama aynı hafta içersinde hem Cambridge hem de Oxford’a yapmış olduğum gezilerde gördüğüm öğrenci çokluğuna inanamayacaktım. Dolayısı ile ülke kışın normal eğitimi, yazın da dil eğitimi pazarlamasını çok iyi yaptığı için öğrencilerle dolup taşıyor. Resmen bir sektör. İngilizcenin gücü.

Bizde yaptığımız incelemelerde gördük İngiliz okulları ve dil eğitimi açısından Avrupa’ya göre çok pahalı ve süresi uzun. Üniversiteler için örneğin Mimarlık’ta yıllık 30,000 £ ‘lardan söz ediliyor hem de 7 yıl. Buna karşın Avrupa ülkeleri parasız ve 3 yılda mezun olabiliyorsunuz. Ama İngiliz okullarının çoğu  ekol yaratmış okullar. Son derece prestijliler.

 

Bu hafta gezdiğim Londra’nın meşhur iki bölgesi China Town ve Soho bende tamamı ile hayal kırıklığı yarattı doğrusu. İkiside alabildiğine turistik ve yüzeysel. Hadi China Town ne ise de Soho’da sanat adına bir tane bile yer kalmaması ilginçti. Çoğunluk sex shop olmuş, geride birkaç vintage dükkan vs. Nerede o meşhur sanat galerileri. Denilen o ki başka bir yerlere taşınmışlar. Kimsenin de bildiği yok.

 

 

 

Yalnız burada gördüğüm bir harita dükkanı hakikatten ilginçti. Hiç bu kadar çeşit haritayı bir arada görmemiştim. Yer, tavan dahil her yer dünya haritası şeklinde 3 katlı bir bina içerisinde her katta 2 anakara olmak üzere dağılmış yüzlerce çeşit, boy harita. Burası sanırım bir yayınevine ait bir yerdi. Ve çok tarihi bir binaydı. İçinden çıkasım gelmedi. Hatta sanırım biraz fazla resim çekince bana bir gazete veya dergiden gelip gelmediğimi sordular. O yerlerdeki marley türevi döşemeye dünya haritasını nasıl işlemişler diye düşündüm. Çok özel bir görünümdü.

 

Gittiğimin ikinci günü doğum günümdü. Athya’ya doğum günüm olduğunu söylememiştim. Ama sabah yüzümü yıkamadan onların pasta sürprizi ve şarkısı ile karşılaştım. Kızlar yanaklarıma iki taraftan kondurdukları öpücüklerle bana pastayı üflettiler. Böylece sabah saatin 7 olması nedeni ile hayatımın en erken doğum günü kutlamasını yaşamış oldum. Yola bu kez Athya ile çıktık. Onlar okul ile müze gezeceklerdi. Bana ‘’sen de bize takıl istersen hem de bu arada benim okulu da görürsün’’ dedi. Çalıştığı okul ilginç. King Fahad Akademi. Kız okulu ve Suudilerin. Yani benim okulun Londra versiyonu gibi. Sevinerek kabul ettim. Ben, gayet lüks bir okul beklerken inanamadım sıradan bir okulla karşılaşmama. Nerede o Suudilerin şatafatı. Ayrıca bu okulda erkek öğretmenler çalışıyor olması da ilginç. Çok az öğrencisi var ve benim Katar’daki okulumda olduğu gibi öğrencilerde yoğun davranış bozukluğu, disiplinsizlik problemleri var. Ama bu kızlar ne de olsa Avrupa suyu içmiş olduklarından durumları bizdeki kadar vahim değil. Bir de bunlar ne de olsa Londra’da görevli memur çocukları. Bizimkiler çoğunluk patron çocukları. Arada gelir seviyelerinde önemli farklar vardır. Athya beni okulda Laboratuvarlardan sorumlu kişi ile tanıştırdı. Bu kişi Alman ile evli bir Hintli idi. Hiç Alman ile evli Hintli duymamıştım . Acayip bilge duruyordu. Benim aynı işi Katar’da yaptığımı ve Athya ile oradan tanıştığımızı ta Londra’ya gezmeye geldiğimi duyunca çok şaşırdı.

 

O hafta Londra’da okulların son iki haftasıydı. Bu dönemde okullar geleneksel bir  şekilde çocukları müzelere ziyarete götürürmüş. Şikayetler üzerine bu müzeler ücretsiz olmuş son birkaç yıldır. Büyük kolaylık. İşte eğitimde fırsat eşitliği dedim. Biz Athy’ların okulu ile kısaca V&A müzesi olarak bilinen  Viktoria &Albert müzesine gittik.  Adı Kraliçe Viktoria ve Prens Albert’tan geliyor. Sanat ve tasarım müzesi olarak geçiyor.  Hakikatten içerisinde sanat ürünlerinin yanı sıra çok güzel çizim odaları da vardı. Eğitim de veriyorlar sanırım. Kıyafetlerden tasarım ürünlerine kadar  her şey vardı içerisinde. Yerdeki mozaikler tam bir sanat harikasıydı. İçindeki ürünler ile konusunda en iyiyiz diyorlar. Mutlaka gezilmeli dedim. Sağolsun Athya’nın sevgili Suudi öğrencileri hiç ilgilenmediler. Oysaki kızların ilgisini çekecek eskiden günümüze kıyafetlerdeki değişim bölümü bile olmasına rağmen.

 

 

Gezerken müthiş güzel bahçesini  ve içerisindeki minik kafeyi keşfettim. Kaçırırmıyım hemen kahvemi ve yanında küçük aperatifleri alarak dinlenme bölümüne geçtim. Bahçe tarihi Londra tuğlası ile kaplı binalarla çevrili avlusuda  etraf eflatun pembe  tonlarında  yüzlerce ortanca çiçeği ile dolu.

 

 Çocukları eğlendirmek için fıskiyeler var. O soğukta 4-5 yaşlarında iki kız çocuğunu yarı çıplak vaziyette, tamamen ıslanmış olarak suyun altında oynarken görmek ilginçti. Nasıl mutlulardı anlatamam.  Yine çocuklar eğlensin diye dönen sandalyeler yapmışlar.

Sonuçta, hedef gerek kafeleri gerekse bu tür eğlenceleri ile herkesi müzelere çekmek, müzeleri sıkıcı olmaktan uzaklaştırmak.

 

Ben daha sonra Athya ekibinden ayrıldım. Yola yine aynı bölgede bulunan Science müzesini ziyaret ederek devam ettim. Burası bugüne değin gördüğüm en büyük ve donanımlı Science müzesiydi. Çok geniş bir alana yayılı 6 katlı bir bina. Her katının içeriği farklı. Bilgisayardan başlayıp, veterinerlikte bitiyor. Kimya bölümü muhteşemdi. Bir de Bilgisayarın ilk mucitlerinden  adamın ilginç ve acıklı hayat hikayesi. Kocaman bir oda büyüklüğünde ilk bilgisayar. Şimdi elimizdeki telefonlar kadar olduğunu düşününce gelinen nokta hayaller ötesi. Gerçek uçaklar, otomobiller, trenler. Çocuklar için interaktif science oyunları  her şey var. Öğrenciler kendilerinden geçmişçesine mutlu ve konsantreydiler.

 

 

Gezmem saatler sürdü. Yorgunluktan bayıldıkça kendime küçük kahve molaları verdim. Kafeler muhteşemdi.

Oradan çıktım karşısındaki Tarih müzesine. Dinazorlar, uzay her şey var.

 

3 müzeyi gezerek akşamı ettim. Arada bol bol kafe seromonilerinde doğum günü kutlamalarımı aldım. Cevapladım. Aldığım enerji ile ‘’ya bismillah’’ deyip gezmeye devam ettim. Dediğim gibi benim için çok sıra dışı ve spontane bir doğum günüydü. Çok hoşlandım ve kendime her yıl başka bir yerde olmak üzere böyle böyle bir  hediye vermeye  karar verdim.

Londra müze cenneti. Gerçekten her konuda müze var. İtfaiye müzesine kadar. Benim için bu Londra’nın diğer şehirlere göre en ilginç boyutlarından biriydi. İnsan kendini kaybediyor. Sergi ürünleri çok sıra dışı olmasına rağmen yine de büyükleri, küçükleri düşünerek her türlü interaktif uygulamalar , kafeler ve eğlence merkezleri, satış dükkanları ile ortamı daha da ilginç hale getirmeyi başarmışlar.

Bunun dışında bana çok meşhur pazarı var dediler gittim. Şehrin taaa öbür ucu. Herkes aynı bilgiyi almış herhalde ki nasıl kalabalık. Benim için tam bir hayal kırıklığı. Her şey aynı. Turistik birbirinin aynı yüzlerce ürün. Bizim pazarlardaki ürünler orada satılanların yanında Chanel.

Genelde tüm hediyelik eşyalar Çinli malı ve pahalıydı. Mümkün olduğunca almamaya çalıştım.

Bu hafta içerisinde bir gün Cambridge bir gün de Oxford’a gittim. Ama onlar ayrı bir yazı konusu. Kısaca geçmek istemem.

Geriye kalan 4 günü kısaca anlatmaya calıştım.

 

Yazının başında da bahsettiğim üzere, kafama göre takılmam, sıra dışı bir doğum günü yaşamam nedeni ile bu benim 3 haftalık seyahatimin en güzel haftası oldu.

Gelecek yazımın konusu Oxford ve Cambridge City ve Universiteleri olacak. Takibe devam.